Rahmetin Tek Damlası Şiiri - Tuba Gürdere

İnsanın ham maddesi topraktır ya hani.
Ne ele avuca sığmaz bir dokunuştayız.
Savursan bir toz dokunsan bir yapıyız.
Baktığında derin suskunluk, bağrında nice
lavlar taşırız.
Ancak yalnızca rahmetin tek damlasına susarız.

Nice sesler devşirir yaşama duyulmaz ya hani.
Duyabilene gönülden ses olur.
Gönlümüz dile gelmediki ki öğütülmedik içimizde henüz!
İnsan bir gönüle varınca hem toprak olur hem hava.
Eğilir kainat gönlünce gönlüne öteler göğsüne yar olur.