Rahmet Yarab Şiiri - Ahmet Keleş

Susuzluktan çatlayan toprak,
Ne ağaç kalmış, ne yaprak.
Yanmış, kuruyor mahlûkat.
Rahmetini bekliyoruz Yarab.

Bir damla suya hasret tabiat.
Nehirler kurudu, göllere bak.
Sana avucuna açan ellere bak.
Rahmetini bekliyoruz Yarab.

Toprak bile avuç açtı bak, sana.
Kuşun, kurdun duası hep sana.
Sen yarattın, acı mahlûkatına.
Rahmetini bekliyoruz Yarab

Rahmansın istersen verirsin.
Ateşe güle, güle ateşe çevirirsin.
Ateşi yağmurunla söndürürsün.
Rahmetini bekliyoruz Yarab.