Rahiya 'nın Uçmağı Şiiri - Esra Birge

Bir ekmek bir toprak kadar azizdir,
Ve bir öğretmen ekmek kadar ;hava gibi aziz bir şeydir…
Söyle bana Rahiya, kalbine kaç ruh sığdırdın?
Birçok ruh bir kalp barındırıyorken…
Karşılığı kelimelerin nerede görsek bir uçmağ gelir akla,
Hece hece, cennet gözleri gibi bakışı.
Kaç kez kalbin kırıldı da kalemin kırılmadı,
Kalem ki, insana yazmayı öğreten Rab tecellisi,
Ve kan pıhtısı ki en çok seni yazdı Rahiya…
Ellerin ki can veren, gözlerin ki aşk bakışlı aynı "Muhammed 'i"...
Dünyadan deryaya bir akışın vardı,
Yeryüzünü uçmağ kıldığın taliplerin vardı…
Bir kumaşa yahut bir kağıda akıtılan mürekkepte ben olayım.
Senki bir güzel insan, acziyet ki bizi ifade eder.

Yeryüzü nün öğretmeni Rahiya göğsüne bastırdığın gökler hürmetine,
Gözlerinden dudağına akan bir gözyaşı da ben olayım…
Göklerin en mavisi sende yeşillenir, gözlerinde…
İlmeklerce işlediğin sevgi köklerin vardı yerde,
Ve sen göğe en çok yakışan gönül avcısı,
Her şifasını renklerden alan koku diyarı,
Saçılan yeryüzü ruhlarının onarımcısı,
Ve ey güzelliği şifa kılan dudaklar
Yollar ki seni uçmağa götürür.
Sen ki her uçuşun bir uçurtma avcısı,
Sanki dünyanın bahşedilmiş en karası sulak toprak…
Isındıkça suların, sen can vereceksin kurak topraklara,
Sen yaşatacaksın beyazı bedeninde taşıyan ruh.
Zira yeryüzünde ölüm dışında her hastalığa şifa sözlerin vardı…
Cihanda yalnız sen kalacaksın, harflerin kalacak…
Elif, Lam, Mim…
Baştan aşağı ayet gözlerin çağlayacak durmadan zikri.
Dur kapatma kapıları, geçmişte bırak yaralayanı…
Nergizlerin vardı soğuk olsa da toprak, sıcak ellerin değerdi göğsüne kokunun,
Ve gözlerin çalardı yağmur tanelerini üzerine yaprağın…
Şimdi esaretin zincirini kırsın renklerin.
Renkler ki her biri seni gösterir,
Aynı, peteğe daldırılan daldız misali.
Şirin de sen, bal da sen,
Ve biz hep yerde gökte senin şarkını söyleyeceğiz Rahiya…
Bugün bayramın var, nice harflerin ve sevdayı yüklediğin peteklerin var…