Rahimden Dünyaya Yayılan Çığlık

Üç kuruşa savrulan yargılar
paha biçilemez kesikler açtı başucundan tırnağa.
“Anlat!” Dedi iç ses,
sustu yalnızca hüviyetim.
Aklın kaldırımlarında zaten hep tektim.
Issız,
çelimsiz,
bir kol mesafesi kadar kadınlığım.

Sığamadım dar geldi dünya...
Yerin yok yarınım...
Al senin!
Taşı toprağı kan ettiğinden
emin bu yeryüzü.

Kabuğuma çekildim sandığın anların
çığlığı derininde.
Oysa ben,
oysa kadın,
oysa biz.

Ucuza gitmesin diye anlam yüklüyoruz
kana kana insanlığa,
insana...
Sen de anla!
Sıyrıldım rollerden, evvelâ KADIN!