Rahatsız edici bir aşk şiiri

-Köpek olsan, seni sevmezdim.-

Duralım mı?
Biz kardeş miyiz?
Kardeş olsaydık dahi böyle aşık olurdum gözlerine,
Annem olsan dahi.
Erkek olsan, ibne diyeceklerdi bana.
Seni sevecektim, ibne olsam dahi!
Şair olsam,
Kinaye mi, gerçek mi belli olmayan mısralarımda,
Kimileri ibneliği kutsallaştıracaktı, kimileri bir aşka çamur sıçratacaktı.
Ben hep senin şiirini yazacaktım.
Baban olsam aşkınla büyütecektim seni kucağımda,
Yaran olsam kapanmayacaktım.

Bir insan, Allah olsaydı;
Bu kadar sayılmamasına izin vermezdi.
Bu kadar sevilmemesine.
Bir insan, Allah olsaydı;
Kendi için –en güzelinden- bir beden yaratırdı.
Aşkı yasaklardı, kendi hariç.
Herhangi bir insan, Allah olsaydı
Güzel sıfatlarının doksan dokuzuncusu diktatör olurdu.
Buna;
İlkokulda en ön sırada oturan,
Gözlüklü, çalışkan kardeşimiz itiraz ederdi.
-“Bir insan Allah olabilseydi zaten,
İnsani özelliklerini kaybederdi.”
Ben, o kardeşimizin yerinde olsam,
Seni severdim.

Takva içinde Huzur’a dursam da,
Rakı masasında ciğerime kan doldursam da,
Bir katil olsam da severdim seni,
Olmasam da.
Olmayan biri sevebilir mi derdi felsefeci, pek entelektüel bey,
Olmayan olmadan, olmamak bilinir mi?
Diye sormaz seni severdim.

Ben seni “geniş zamanın hikayesinde” severdim.
“Geniş zamanın rivayetinde” severmişim.
Sen eminim geçmiş zamandı,
Bir hikayeydi,
Sevmiştin.
Sen dil bilgisi sevmeseydin,
Ben yine seni severdim.

Aşka; yıllar, yaşlar biçiyor terziler;
Beli dar, kalçası geniş bedenler aklında stilistlerin.
Yemin olsun diktirtmeyeceğim.

Başına aklar konunca da aşığım sana,
Diline dil gelince de.
Ayağına güç değince de aşığım,
Ayağın güçten düşünce de.