Rağmen Şiiri - Mustafa Erol

Rağmen

Nemrut’un ateşi su dökemez eline,
Yüreğimde yaktığın ateşin.
Öyle bir ateş ki, ateş olmakta derin,
Ateşi söndürmekte serindir.
Bir tek benden vardır bu ateş,
Beni zaten herkes bu ateşten tanır.
Nemrut’un ateşi görse yüreğimdeki ateşi,
Ateş olduğundan utanır.
Güneşin en akkor halidir içimde yanan,
Zeten;
Güneş sensin diye ışık ister yüreğim.
Güneş değil de bulut olsaydın,
Her gün yağmur duasında olurdum inan.
Şimdi nasıl yanmak istiyorsam ateşinle,
Ateşin nasıl derde derman ise,
Bulut olsaydın ıslanmak isterdim,
Kuru yerim kalmayana dek.
Ne ıslaklıklar derttir bana,
Ne de ateş yakar..
Bulut olsan da, güneş olsan da inan,
Bu gönül hep sana akar.
Çünkü;
Cehennem olsa tüm hayat, söndürür bu gönül.
Cehennemi gül bahçesine, döndürür bu gönül.

Rest çekerim senden gayrı ne varsa hayatta.
İkametgâh ister gönlüm, yalnız senin gönlünden.
Senin gönlündür bu gönle tek tabu gönül,
Ne istirahat,
Ne de bir ikamet ister gayrıdan bu gönül.
Mecalim kesilir bir sözünle yıkılırım.
Ancak derman diye gönlünle yakılırım.
Çünkü;
Cehennem olsa tüm hayat, söndürür bu gönül.
Cehennemi gül bahçesine, döndürür bu gönül.
Nesimi der ya hani:
“Gah çıkarım gökyüzüne seyrederim âlemi.
Gah inerim yeryüzüne, seyreder âlem beni.”
Ben ne âlem seyretmek isterim,
Ne de âlemin beni seyretmesini.
Seni göreyim ve sana görüneyim yeter.
Senin olmadığın bir âlemi de,
Seni yazmayan bir kalemi de istemem…
Âlemi âlem kılan da,
Kalemi kalem kılan da sensin.
Ey sevgili,
Bilir misin, düşündün mü sen nesin?
Düşündün mü senden başka kime verilmiş bu değer?
Düşünsen ve bilsen;
Sende ne eğer kalır inan ne de meğer…
Yalnızca kim mişim meğer ben derdin.
Sen de benim gibi RAĞMEN derdin.
Bilesin ki ben seni,
Her şeye RAĞMEN sevdim.

Mustafa EROL
02.Mart.2014
Manavgat / Antalya