Ragıp Abi - 3 Şiiri - Özgür Özyün

Merhaba Ragıp Abi. Bugün günlerden 8 Ocak 2023 Pazar. Saat 16 suları. Seni aksattığımı biliyorum ama sen beni anlayan tek kişisin ve bana darılmazsın biliyorum. Hava güneşli fakat pazar gününün ayrı bir kasveti var bilirsin, güneş ışığını saçıyor, soğuğu kırıyor fakat bu pazar güneşlerinde hep bir kasvet söz konusu, doğduğum günden beri bu hep böyledir bilirsin. Ragıp Abi evden çıkıyorum ve yürüyorum, otobüslere biniyorum, trenlerden iniyorum kendimi vapurlarda buluyorum. Güneş herkesi aynı oranda aydınlatmıyor gibi bir düşünceye kapılıyorum ya da gün herkese aynı şekilde doğmuyor ve yürümeye devam ediyorum. Kapüşonumu hayatıma çekiyorum ve yürüyorum, kalabalıklar arasındaki yalnızlığı en ince ayrıntısına kadar hissediyorum. Bir yaz gününü düşünecek gibi oluyorum fakat vazgeçiyorum, yazları ve sıcağı hiç sevmem, biliyorsun Ragıp Abi. Onun yerine şu balkonları izliyorum, bu balkonlar bana yine yaz günlerini hatırlatıyor. Çiçekler sarkıyor ve bu balkonlar beni yaz günlerinin o dayanılmaz sıcağına iliştiriyor, bir ölünün fotoğrafını yakama iliştirmek gibi yaz günlerine ilişiyorum. Henüz son olduğu bilinmeyen bir ilk buluşmanın yazı. Nereden baksan bir bıçak darbesi göğsüme. Beni hiçbir şey üzmüyor da Ragıp abi şu anlaşılamamak zırvası, duygularım incindi Ragıp Abi sen anlarsın, biliyorsun Ragıp Abi nasıl bu kadar merhametsiz olunabilir? Bir insanı bile isteye kırmak kötülüklerin en kötüsü değil midir? Peki bu insanlar nasıl iyilik meleği rolünde hayatlarına devam edebilir. Acılarımı bir bir masaya yatırdım, annemin el işleri gibi ilmek ilmek işledim zihnime. Sırıtımı aynalara döndüm, yaralarımı uzun uzun inceledim. Sonra hayata döndüm sırtımı, kapılarımı kapattım Ragıp Abi camlarım kırıktı oysa. Gün herkese eşit doğmuyor diyorum. Kim inanacak buna? Herkesin birbirine çıkarı için yakın olduğu yılışık bir çağ bu Ragıp Abi. Evden çıkıyorum, otobüslere biniyorum, trenlerden iniyorum, yürüyorum ve kendimi vapurlarda buluyorum. Balkonlar, yaz günleri, iyileşiyor mu diye merak ettiğim yaralarım, aynalarım, sırtımı döndüğüm bu insanlık, bütün bu anlaşılmayan kırgınlıklarımla kapüşonumu hayata çekiyorum. Kalbimi bir köpeğe fırlatıyorum, biraz donmuş, afedersiniz, buzdaydı kalbim. Kapıların ardında, camı kırık soğuk odalarda çok ısıtmaya çalıştım, sigaralar işe yaramadı. Perdelerden çile damlıyor ve katran. Üstüme çektiğim yorganlar benden daha yorgun Ragıp Abi. Biliyorsun. Hiç bir güneş bizi aydınlatmıyor, bu deniz bunca alabildiğine geniş, uzun uzadıya gidiyor ve ben ufukta kendimi göremiyorum. Zor zamanlar anlayacağın Ragıp Abi ama sen bunları zaten bilirsin. Dar sokakları geçiyorum, kalabalıklar bana göre değil. Böyle hayal etmemiştim oysa.