Raftaki Aşklara Şiiri - Sadık Toraman

Ellerin, ellerimden ayrılmaya
Ne kadar da hevesliydi.
Gözlerini, gözlerimin
Işığından ışık hızıyla kaçırıyordu.
Ne düşünüyorum biliyor musun?
Beni bana unutturan senin...
Yüreğindeki beni sana unutturan,
Gerçek sen kiminsin peki?
Kimliğimi kaybettim yüreğimle birlikte.
İçimde sen de vardın.
Artık hükümsüzdür...
Beynimdeki çelişkilerle çelişiyorsun.
Avuçlarımın arasından sıyrılıp kaçtın.
Bir avuç gözyaşı gibi süzülerek gözlerimden...
Boğazıma düğümlenen kelimeleri kim çözecek?
Hangi sözlük bu aşkın tercümesini yazar ki!
Bak sulara ve yağmurlara dokunamıyorum artık...
Şehir daraldıkça daralıyor, nefes alamıyorum.
Rüzgâr kesiyor yollarımı, resmine dokunduğum an...
Aynamda kendini görüyorsan, bu senin yüzün değil!
Yüzsüzlüğüne bin bir renk ekleyip çıkmışsın karşıma.
Aptalım ya!
Gülüşünün adresini nasıl da değiştiriyordun!
Yüzüne bakınca,
Seni aşk gibi, sevmek gibi sevmedim...
Seni, beni anlamayan aşk gibi sevdim korkmadan.
Beni yıktığını düşündüğün an dirildim.
Acı çektirdiğini zannettiğin an çılgınlar gibi güldüm.
Ama artık bıktım kendimi kandırmaktan!
Kendimi her gün yenilemekten...
Ölüme yürür gibi sevdim seni oysa...
İnkâr etmiyorum, artık yenildim sana.
Sevgimden utanıyorum, duygularımdan da...
Bu yürek, bu bedende taşıyamadı aşkı...
İşte bu yakıyor beni!
Gerisi yalan ve hayatın kendisidir geriye kalan...