Rafet Ağlar Ben Ağlarım

Tükendi bütün umutlarım
Tükendi gökyüzünde güneş
Ve yeryüzünde insanlık
Açtım okulumu üşüyerek
Titriyor sıralarında çocuklarım
Zangır zangır vurmakta çeneleri birbirine
Yağmur ıslatmış tezekleri yanmaz
Üflesen püflesen gaz döksen nafile
Yanmam ki yanmam
Birde baktım ışıl ışıl gözler yerinde yok
Hepsi sönük hepsi üzgün
Osman’ın mosmor olmuş dudakları
Bilal’ın elleri büzüşmüş sırasında
Dondum dondum öğretmenim diyorlar sanki
Fatma’ya bakıyorlar hepsi
Sobayı yakabilecek mi diye
Oysa boşuna Fatma’nın uğraşları
Islak tezek yanmaz ki
Bir ses bir hıçkırık bu da ne
İşte Rafetçik ağlıyor
Dayanamadı bu şiddetli soğuğa
Sırtında da bir şey yok zavallıcığın
Ayakları çıplak yalınayak
Domur domur yaşlar aktı önündeki deftere
Halka halka büyüdü büyüdü
Rafet ağlar ben ağlarım
Bu acıya daha fazla dayanılmaz
Üşüyen çocuk ders anlar mı hiç
Oyun oynat şarkı söylet nafile
Rafet ağlar ben ağlarım
Dersler bitip paydosa kadar