Radyasyon Çağı Şiiri - Ayşegül Aşkım Kar ...

Sabah 06.00
Yağmur altında çift katlı bir otobüste
Ezilmiş ve yırtılmış gül yaprakları gibi
hayatlar geçer

Penceremin eskimiş ahşap çerçevesinde donar bakışlarım
Sundurma da artık olmayan
Yağmurun sesini bekliyorum

Üşüyorum susma

Yağmur altında kimsesiz bir şehir
Sanki hepimiz sancılı bir şiire gebeyiz
Mahmur bir uykudan geldim
Yürür adımlarım istemsiz...

Sabah 06.00
Yağmur altında
Şafak bir şiirden söker
Fabrika işçileri
Karanfil yürekleriyle
Caddelerde sokaklarda
Kül
Uyku
Çınar ağacı yaprakları
Yarı uykulu sersem bakışlarla
Varla yok arası gider servis arabaları
Yol boyunca
Biri ödeyemediği ev kirasını düşünür
Bir diğeri ilk aşkını

Köprü altı çocukları
İyi kötü bir ev hayal eder
Varsın olsun gecekondudan bozma

üşüyorum susma

Sabah 06.00
İnsan manzaraları
Çocuklarda kırılgan bir sarmaşık dalgınlığı
Gençler de huzursuz seviler

Havada boğucu radyasyon çağı

Ne çok uykuluyuz
Ne çok mutluyduk
Hem de yağmur yağardı
Hem de hayallerimiz
Tatlı su çeşmesinde serçeler
Ağaçlarda mayıs kahkahaları vardı

Kırlangıç sürüleri içti tüm yağmuru bu sabah
Gökyüzünde yansımış
Mekanik güllerde
İnsan manzaraları

Üşüyorum susma

Gözlerimde eskitilmiş ihtiyar bir anı
Ellerimde bir bardak sütlü kahve sıcaklığı

Özledim nefes almayı

Üşüsem de susma...