GÖKTEN ATEŞ DÜŞSE CİRMİ KADAR
Ah! Yağmur gözlüm
Yine sonbahar kışa gebe
Sen yine hüzünlere
Ayakların ıslanacak üşüyeceksin
GÖNLÜM HAZAN
Yine gönlümde mevsim hazan
Aşka hedeflerin hep ziyan
Türbeye çevirdin gönül bağımı
Yasak şehrin tuzak aşkları
GÖNLÜMÜN YANILSAMASI
Seni yokladığımı söylersin
Seni yoklayan vicdanın olmasın
Adım adım bana yaklaşman
Kalbimi amansız işgâl etmenin sessiz habercisiydi
GÖNLÜNE ÖMRÜMÜ SER/ İ VERDİM
Sen beni gailelere gömdün
Ben ise hüznümü geceye
Her defasında sabaha güldü yüzüm
Gamzelerim her görüldüğün de
GÖNÜL SESİ
Dili susasıca bir yudum su ver
Kalbi durasıca bir nefes ol nefesime
Kör olasıca bir bak gör beni
Gönlüm yangın yeri
GÖNÜL TÜRBEM
Sen gönül türbemde açan zamansız çiçektin
Kah ayaz oldun düştün yüreğime
Kah hüzün yanığı oldun ,düştün ömrüme
Mesafeler uzadı yine de o çiçek solmadı
GÖNÜL YORGUN
Gönül yorgun çıplak bir soytarı misali
Hayatın gece tarafın da geziyorum
Asıyorum içimde ki duygularımı
Vurma evet vurmak taamüden vurmak
GÖZLERİM SİZDEN ÖZÜR DİLİYORUM
Bugün içim acıyarak baktım gülen güneşe
Nedensiz bir hüzün çöreklenmiş yüreğime
Yüreğime sızan ağrı düşüncelerimle başbaşa kalıp demlenmek istiyor
Gözlerim bir çocuk kadar sebebsiz ağlamaklı
GÖZÜMDEN DÜŞTÜN
Bakma öyle gözlerime yabancı gibi
Tanımıyorsun hiç görmemiş
Dokunmamışsın sanki
Kaybolmadın mı gözlerimin haresinde sevgili
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!