Racon Şiiri - Ömer Yücekaya 2

bu modası geçmiş ceketim
markasız gömleğim
pejmürde giysilerim yanıltmasın sizi

sandığınız kadar yoksul değilim
hatta ve hatta…
hiç aşklarımı bahşiş niyetine bırakıp
saman alevi mutlulukları çarçur etmekten yana
kalburüstü zengin bile sayılırım

bu çatık kaşlara
bu ölü köpek bakışlarına aldanıp
mutluluk nedir bilmemiş
ömrü hayatında
bir kez bile doyasıya gülmemiş de
sanmayın beni

bir vakitler
benim de güneş damladı içime
gözlerimin mavisine sürmeli bir sevinç sürüp
bu şehrin her sokağını
bende kahkahalarımla çınlattım

silah sesine havalanan bir serçe telaşında
benimde çırpındı kalbim

aşka boynum kıldan ince deyip
bende girdim o yasak bahçeye
haram helal demeden
aşkı ceplerime doldurup
şarjörümdeki son kurşunu öper gibi
bende öpüp kokladım aşkı

ayrılık kapımı çaldığın da
çok yağmur giyindi gözlerim
yumruğumun izi kalırken taş duvarlarda
kamikaze pervaneler gibi
çok yürüdüm ateşlere

y o k s a…
başka dudaklarda kirlenirken onun adı
tırnağımla
avuçlarıma kan vadileri açıp
“hadi bitir işimi yoksa ben bitireceğim” diye
racon keser miydim Azrail’e…