Rachel Şiiri - Mehmet Nabi

Amerikalıların insanlık temsilcisi sevgili Rachel’in
aziz hatırasına ithaf olunur

RACHEL

Dün gece içim yandı
İçim yandı anne
Oturup ağladım doyasıya
Bir Amerikalı ölüyordu benim için
Puf koltuğuma gömülüyordum bense
Bir Amerikalı ölüyordu benim için.
Özel kanalda maç izliyordum bense
Yürüyordu insanlar İstiklal Caddesinde
İstiklalin anlamını bilmeden, umarsız
İki kadın gazete okuyordu vapurda
-Vah! Gencecikmiş,
- Ne işi varmış Filistin'de..?

Bir Amerikalı ölüyordu benim için
Dün gece içim yandı
İçim yandı anne
Oturup ağladım doyasıya
Okulda öğrenci, fabrikada işçi
Neşeliydi yine bugün
Sanki hiçbir şey olmamış gibi
Neşeliydi gökyüzü
Hepsine inat, oturdum ağladım
Ağladım doyasıya
Sana teşekkürler Rachel
Binlerce teşekkür bugün
İnsanlığımı hatırlattın bugün

RACHEL-2
Rachel’in kanı bizimkine karıştı
Mayaladı toprağı
Toprak da şaştı bu işe
Kan, Amerikan kanıydı
İnsanlık emaresi taşıyordu
Bu kan Gazze’de ne arıyordu?

Nerde kaldı ebabiller anne?
“Rachel” öldü
Ebabilleri onun için istiyorum
Biz alıştık ölüme, öldürülmeye
Gün geçmez ki Gazze Şeridi
Emmesin kanını
Filistinli bir çocuğun

Rachel nereden geldi,
Biliyor musun anne?
Mekke’den, Şam’dan, Cezayir’den değil
Ürdün, Tahran, İstanbul’dan değil
Amerika’dan kalktı geldi anne
Onlardan önce duydu çığlığımı
Gözyaşımı sildi, ekmeğimi paylaştı
Evimizi yıkacak buldozerin karşısında
Tüy gibiydi; ama eğilmedi
Amerikalılığını Yahudi’ye dinletemedi
Duygusuz bir bedenin ayağı gaza gitti
Parçaladı o nazenin bedeni
Öfkesi dinmedi, tekrar geri geldi
Kudüs toprağına hemhal etti
O nazenin cesedi

O kurşunun seni benden ayırdığı gün
2000’in Mart’ıydı anne
2003’ün Mart’ındayız şimdi
Rachel bugün öldü
Sana yolluyorum onu anne
Senden sonra gözyaşımı ilk silenimi
Saçlarımı şefkatle ilk okşayanımı
O, bizim için öldü
Evimiz yıkılmasın diye
Siper etti gövdesini
Ebrehe’nin demirden fili
Önce onu ezdi, sonra evimizi
Rachel öldü anne

Ebabiller niye gelmiyor,
Yoksa küstürdük mü onları?
Allah’ım biliyorum
Ebabillerin yardımını hak etmiyorum
Harama uzanmış ellerimi açmamalıyım sana
Adını anmamalıyım kirlenmiş dudaklarımla

Rachel,
Ey insan Amerikalı!
Sen bizim Manga Carta’mız olacaksın
Kanımızla yazacağız adını
Tanklara ve buldozerlere
Duvarlara ve kaldırımlara
Mescid-i Aksa’nın kapısına

Ebabillere söyle gelsinler anne
Minik ellerim taş tutmaz oldu
Taşlarla kırdılar, taş tutan ellerimi
Ebabillere söyle, gelsinler anne.
NABİ KÜÇÜK
Mart 2003
İstanbul