Rachel, Rachel, aah Rachel… Minnetle anıyorum…
Sanki seni bir yerden; /elest’ten/ tanıyorum.
Can vermek sana düştü devr-i kaht-ı rical’de
Cemâline bakmaya, aah! ben utanıyorum…
...
devr-i kaht-ı rical: adam kıtlığının olduğu zaman
Kayıt Tarihi : 17.3.2012 01:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!