Rabıta Şiiri - Cihat Şahin

Ey bi-çare gönülüm; tul-i emel taşıma!
Şu kısacık hayatta; fazla arzu ne ola?
Sensin sokan şunları, şu akılsız başıma!
Bu vartaya düşenin, sanma sonu hayrola!

Tul-i ömrün olsaydı; hak verirdim ben sana!
Ama yaşam üç günlük, belki ondan da kısa.
Uzun emel istersen; ebed için yansana!
Nerde sende o, idrak? Derdin, gamın sırf kasa.

Son Resul’e kulak ver! Tebliğinde ne diyor?
“Çok zikredin ölümü, çıkarmayın akıldan! ”
Elbette ki, o, Nebi; hakikati söylüyor.
Ders almalı bir insan, başındaki ak kıldan!

Zira mevti tahattur; lezzetleri mahveder!
Teyakkuza sevk eder, başlardaki şuuru.
Kim eceli unutsa; muhakkak ki gaf eder!
Mani olur kulluğa, cehaleti, gururu.

Sevkiyat var ey nefsim, muaf kalmaz tek kişi!
Çare değil aymazlık, tadil olmaz bu yasa.
Zarar eder sonunda; savsaklayan şu işi!
İhmalinin cezası; nar-ı cahimdir nasa.

Ya ölmeden öl nefsim, ya da öldür ölümü!
Veya olsun tercihin; kolayların kolayı.
Niye sesin çıkmıyor, yoksa ruhun ölü mü?
Evet deki kolaya; olsun yılın olayı!

Fena ile bekayı, takas eden kardadır!
Ticareti seversen; tamda onun zamanı!
Durum böyle giderse; fakir gönlün hardadır!
Lütfen beyaz bayrak as, al Rabbinden emanı!

Şu günleri şefi kıl, dön yönünü Rahmana!
Masivadan kes bağı, kur Rahimle rabıta!
Fasık, facir ruhunu, layık edip Gufrana!
Bundan böyle imanı, et kalbine zabıta!

Cihat ŞAHİN
25.08.2010-İZMİR