Rabıta Şiiri - Serhat Sincar

Ben giderken en çok seni götürdüm
Zor yollar çamurlu toprak yağan yağmur
Gri ufuktan gözüken ağaçlar
Rüzgar sivri esiyor kulakların arkasından
Avucumla kapatmışım esen rüzgarı
Kor bir ateş yakar
Dilenirim dumandan akan gözyaşlarına
Doğar güneş bakışlarıma
Saf kokulu toprak çamur oldu
Yuvasından uçtu kuşlar
Gün başladı
Yanan ateş söndü sabahın ayazında
Ne güzel
Donmuş ellerimi okşarken uyanmak