Rabia'ya Sitem Şiiri - Veysi Atmaca

İlk kez yüreğim olmadan dolaştım bu şehirde
Delice akmak istedi gözyaşlarım
Sanki ben değildim gittiğinde el sallayan
Sen değildi sanki bana heyecanla karşılık veren
Seni benden alan yollara nefretle baktım
O an anladım sen yoktun artık yanımda
Belki de hiç bir zaman olmamıştın da
Bir hıçkırık düştü boğazıma ,kimseyle konuşamadım
Ağlamak istedim, ağlayamadım; ağlamamalıydım.
Ağlasam seni büsbütün kaybedeceğimden korktum.
Ancak gökyüzü ağladı delicesine benim yerime
Yağmura aldırmadan çılgınca dolaştım sokaklarda
Her an bir sokak başında çıkıp ben gitmedim ki diyecektin bana
Ama boşunaydı umutlarım,
Yokluğunu ta içimde hissediyordum.
Çünkü sıcaklığın yoktu ve ben delice üşüyordum
Az önce ellerini tutan ellerim
Şimdi buz tutmuştu sanki
Bedenim donmuştu, dilim tutulmuştu
Ve benden çalıp götürdüğün kalbim yoktu kesinlikle
Sözlerimi, aklımı, yüreğimi ve ruhumu almıştın yanına
Ah seni benden alıp götüren yollar
Yine bana getirebilecek mi
Elini tutup gözlerinden kaybolacak mıyım yine
Sarıp sarmalaya bilecek miydim seni yeniden
Yoksa her güzel an gibi sen de bir an mıydın
Bana yokluğunda yaşamayı öğret
Ölmesini ben bilirim demiştim hani
Öğretmedin sensizlikte nasıl yaşayabileceğimi
Yokluğunda düştüm yataklara, daldım senli anlara
Şimdi sana gelen bütün yollar kapalı
Yıllar oldu sensizim, bu ne vefa sevgili.
27/01/2004