Rabia Ve Avuntular Şiiri - Veysi Atmaca

uykudan uyanınca
aklıma gelen ilk şey
sen oluyorsun
yatağa girerken
sensizliğin derin yalnızlığını
ta ruhumda hissediyorum
anormallik bu yaşadığımız
biz normal insanlar gibi değiliz
istesek de olamayız en azından ben olamam
bu yaşadığımız olağanüstü şeyler
herkes gibi gülemiyorum
senden uzak olduğumda mutlu olamıyorum
seni düşünmeden hayata tutunamıyorum
sensizken kendimi her şeyden mahrum hissediyorum
her şey üstüme üstüme geliyor boğuyor beni
nefessiz kalıyorum ben seninle mutluyum
ama bir yandan da
sensizliğe mahkum olmaktan
korkuyorum
seni büsbütün kaybetmek
bir daha görememek…
düşündüğüm anda bile
vücudumda karıncalanmalar başlıyor
ben sanki senle doğmuşum gibi
sanki kalpleri bir olan ikizler gibi
sen benden kopunca ben ölüyor gibi oluyorum bir gün görmesem,
kokunu hissetmesem
varlığını içimde duyumsamasam
ya da senle geçen bir anıyı düşünmesem
herhalde ölürüm ben anladım hayat sensin
suyum sensin
damarımda akan kanı pompalayan kalbim sensin bir gün sensiz kalırsam
müebbet bir hapse mahkum olacağım
ama ruhsuz kalpsiz
seni sevmeme izin verdiğin için
sana ne kadar teşekkür etsem azdır
isteseydin buna izin vermeyebilirdin
isteseydin sana bu kadar yakınlaşmama da
izin vermeyebilirdin
ama sen mabedinin kapısını açıp
beni buyur ettin
ve mabedine girmenin hoşluğuyla doldurdun içimi
şimdi
bu mabedinin kutsallığını asla bozmayacağımı
bilmeni isterim
ben sana yaklaşırken
O’na yaklaşıyorum
seni seviyorum