Rabia Şiiri - Murat Ülkü

Hüznü saklıyor güzel gülüşün
Yüreği güzelin yüzü gülmüyor Rabia
Kalbi kara olanın kararsın yüzü
Sen yinede gül, kimseye düşürme sözü Rabia...

Sen hayaller kur besleme beis
Yüreği güzel olanı yildirmaz yeis
Verdikçe ister hic doymaz ki nefis
Vefayı unutan riya ya dalıyor Rabia...

An gelir düşer kuruyan yaprak
Sevenide, ihanet edeni de sarıyor toprak
Heevesi aşk zannedenler olurlar korkak
İyi kalabilenler göz yaşı döküyor Rabia...

Kıymet bilmemek büyük gaflet dalalet
Hevesi aşk zannetmek büyük cehalet
Vicdansız yüreklere, cüzdana sığmış adalet
Çirkef olup çok bağıran haklı oluyor Rabia...

Güzel yürekleri aldatarak diken ekildi
Sadakatin vefanın üzerine kalem çekildi
Kötülerin üzerine riya denen urba dikildi
İnsan kalabilenler, herkesi insan sanıyor Rabia...

Aşka düşen gönül yardan kaçmıyor
Sevgiyle beslenen yürek nefret saçmıyor
Kapısı kapanan kalbi hiç bir kilit açmıyor
Güvenin bittiği sevdalarda kıyamet kopuyor Rabia.....

Görünürken yüreğin yüzünden tarif istemez
Huzur ve mutluluk varken kimse hüzün istemez
Aynı derdi çekmeyenden Murat öğüt istemez
Sen dost der içini dökersin de içten içe gülerler Rabia...

Hak etmediğini yasayanla bende yanarım
O değilde sanki onları yaşayan kendim sanarım
Güzel bir söze inanır, safca kanarım
İşte böyle dertler dökülüp şiir oluyor Rabia...