Rabbim İnsan Bilmez Şiiri - Zeki Günay

Doğruyu söyleyince, sivri dilli olduk,
Herkesi dost sandıkta, yanımıza koyduk.
Soframızı açtık, hep mi nankör doyurduk,
Rabbim insan bilmez, vefasız bir kulmuyduk.

Doğru söyledikçe, çile işkence çektik,
Mahkemenin yollarına, hep güller ektik.
Menfaatçi insan gözünde olduk keklik,
Rabbim insan bilmez, vefasız bir kulmuyduk.

Değer verdiklerim sattılar harcadılar,
Çamur at izi kalsın der iftiracılar.
Hayatımı hep zindan etti yalancılar,
Rabbim insan bilmez, vefasız bir kulmuyduk.

Sen sabırı verdikçe, ben hep zikir çektim,
Acımı Hakk ve Muhammed aşkına ektim.
Onlar yirmi kişiydi ben ise hep tektim,
Rabbim insan bilmez, vefasız bir kulmuyduk.

Haram lokmayı sokmadım ben boğazıma,
Hiç isyan etmedim ne kader ne yazıma.
Onca hapı hep zorla tıktılar ağzıma,
Rabbim insan bilmez, vefasız bir kulmuyduk.

Aldılar beni bir dar hücreye attılar,
Namaz kıldırmayıp, yüreği kanattılar.
Hep zulüm edenler ruhumu darattılar,
Rabbim insan bilmez, vefasız bir kulmuyduk.

Vatan satmam diyorsun, bak nerde devletin,
Bizimle birlik ol bitsin acın zilletin.
Anla sattı seni, sevdiğin o milletin,
Rabbim insan bilmez, vefasız bir kulmuyduk.

Kimse zarar görmesin, kaçtım insanlıktan,
Kahpeler vazgeçmedi hiç vicdansızlıktan.
Bıktım imansızın imansızlıklarından,
Rabbim insan bilmez, vefasız bir kulmuyduk.

Ey feto kansızı, ayrılmaz Türk tırnaktan,
Deydimi vatikana kul köpek olmaktan.
Ne istedin benden, vatanımdan bayraktan,
Rabbim insan bilmez, vefasız bir kulmuyduk.

Kul Zeki hadi söyle, nerde o belgeler,
Sana yüksek makam, belgeleri dengeler.
Konuşursan su veririm, kalkar engeller,
Rabbim insan bilmez, vefasız bir kulmuyduk.

ŞAİR YAZAR= ZEKİ GÜNAY