Rabbim Şiiri - İbrahim Faik Bayav

Rabbim! Zikrederken senin ismini,
Ruhumu bir sevinç, güzellik aldı.
Her mahluk, akseden aşkı-sevgini,
Aldı da muhabbet sırrına daldı.

Feza denizinde gider Yerküre.
Bir beşik hâlinde canlı her türe.
Bildim ki, nimetler layık şüküre.
Şu kul, dergahında kapını çaldı.

Hâlıkım, Sultanım, Rabbimsin benim.
Zerre zerre anar seni bedenim.
Ey yoktan var eden! Ey can verenim!
Mânâ deryasında cismim ufaldı.

Seni ananları, Sen de seversin.
En aciz ânında imdat edersin.
Rezzaksın; âleme rızık verensin.
Her mahluk isminin nurunda kaldı.

Güneşin ışığı yere gelirken;
Parlak yıldızlar ve ay, süslenirken;
Karanlık, 'dağılmaz-bitmez' denirken;
Nur'un varlığında yeis azaldı.

Rabbim! Gözümde yok şahsi bir tasa;
Ne istiflenmiş mal, ne yüklü kasa.
İsminden yüz dönen boğulur yasa.
Bu kul, benliğini, Mevlâ'ya saldı.

(3 Şubat 1992)