Que Rosa Şiiri - Devrim Mican

Ve nihayet gün bamada bu soğuk ve yabancı şehirde
Körfezin soğuk sularının ardında güneş
Kavruk bedenini usuk usul geceye teslim etmede
Şimdi kızıl bir mutluluk belirir yeşil dağların ardında
Ve karanlık yüzüyle gece
Huzur ve mutluluk denen meçhulü biz gibi biçarelere armağan eder belkide
Kimbilir
Bakarsın ben, gecenin huzurlu karanlığında
Bitmeyen cigaranın dumanında
Ve de asırlık hasretimin nihayetinde
Seni hayallerde yasamak gibi biçare bir mutluluğa ererim
Kimbilir
Belki de küçük elerine ya da sıcak karnına dokunurken
soğuk ve titrek ellerim
Ya da gözlerine yakalanırken yaşlı gözlerim
Uzak ihtimal belki de
Güneşten de kavruk dudakarında asırlık susuzluğa ıslanırken dudaklarım
Bakarsın kolllarında gebermek gibi bir huzuru yaşar yaslı yüreğim

Asırlar var ki ben bu cehennemvari şehirde sana susamaktayım
Ve asırlar var ki ben hayallerimde seni yaşamaktayım
Ta ki yüreğim hayallerle avunmak gibi çaresiz yokoluşa başkaldırana dek
Asırlar var ki ben bitmeyen cigaranın dumanında
Ve de
Tükenmek nedir bilmeyen şarabın son damlasında
Hep seni anmaktayım

Gözlerinde sevinci yakalamak
Dudaklarında tatmak mutluluğu
Ve de güllleri solduran rüzgarına inat geçen zamanın
Yokluğunda seni yaşamak gibi sefil özlemlere ben
Asırlar evvelinden vurulmuşum bilemezsin
Bilemezsin gözlerindeki sevincin esrarını
Bir ben bilirim
Bilemezsin dudakarında yanan ateşin rengini
Bir ben bilirim
Sana olan aşkımı bilirsin
Ancak ben yaşarım
Sevdalarda seni yaşamak nedir ben bilirim

Hatıralar unutulur gider de sevdanın adı kalır
Gözlerde yaş diner de yürekte bir buruk özlem kalır
Resimler de solar bir gün
Bu sevdadan geriye bir hiç kalır
Yüreğimde sancısı düşlerimde özlemi
Gecelerime iner bir kabus kalır
Ben yanarım külü ben
Ateşler içinde bir sevda kalır

Ah be Mona Rosa
Şiirler de unutulur gider
Ne sen kalır ne de ben
Klasa kalsa bu maceradan geriye
Bir sevdam kalır