Qızıma Şiiri - Sevinc Arzulu

Üzünü-gözünü bezeyen ağ nur,
Geydiyin gelinlik donundan düşüb.
Kim deyir ferehin göz yaşı olmur,
Eh,öten günler gör nece ötüşüb.

Qapıdan çıxanda boylandın geri,
Gözünde bir damci yaş parıldadı.
Ata ocağında görüner yerin,
Tacına taxdığın qaş parıldadı.

Başından düşmesin xoşbextlik tacın,
Olmasın ömründe ne keder, ne qem.
Yağışla yuyulsun her ağrın-acın,
Üzüne açılsın sehrli alem.

Çalınır “Vağzalı”, ağlayıram men,
Atan da sakitce sükuta dalıb.
Hesretin yolunu bağlayıram men,
Qelbimi hicranın qorxusu alıb.

Keçir göz önünden kinolent kimi,
Şirin körpeliyin,uşaqlıq çağın.
Eline toplayıb qezebi, kini
Hüner gösterdiyin qoçaqlıq çağın.

Böyüdün, gülerüz periye döndün,
Doğma yurdumuzun gözeli oldun.
Bir gün de “yox”sözün “heri”ye döndü,
Ananın şeiri, qezeli oldun.

Men size xoşbextlik, qızım,dilerem
Süresen erinle bextever ömür.
Heyat yoldaşını oğlum bilerem,
Alova çevrilen mehebbet ölmür.

Oğlunun, qızının elinden tutub,
Bir zaman gelersen sen evimize; .
Kederi.qüsseni artıq unudub,
Körpeler sesinden şen evimize .

Yığılar başıma bütün neveler,
Senin, qardaşının şen körpeleri.
Şeirli, nağıllı olar neneler
Onlar meni sever, men körpeleri.

Yarebbim, sen meni arzuma yetir,
Şirin ümidlerim gerçeye dönsün.
Özünle , ay ilim, toy-nişan getir
Hesretin işığı, ziyası sönsün.