Qadın eli. Şiiri - Vüsal Nuru

Meni bağışla,
her seher
meni ötüren qapı,
Qapının arasından uzanıb
arxamca yellenen el,
Ayağıma bağlanıb,
Her gün meni aparan yol,
Aparıb ayağımı
Yollara bağlayan yol,
Arxamca boylanan
yuxulu pencere,
Bir de sen,
bir de sen,
mene gelincik tapşıran körpe,
Bağışla.
Bu axşam
Getirmeyeçek meni eve
Meni ötürdüyü yerde durub gözleyen yol.
İndi bedenime dolanıb
köhne “Basin” küçesi.
Udur
ağzımdan tökülen qan laxtasını.
Mene baxır
Yazıq-yazıq, iyrene-iyrene
başımın üstünde duran neçesi.
Bir de qarnıma çırpılan o pullu kişinin oğlunun
Maşını.
Bir azdan meni
Bu küçenin qucağından sürüyüb
Aparacaqlar.
Yene iş sene qalacaq,
Küçeni temizleyen qadın.
Qanımın lekesin
Göz yaşın da yuya biler,
İyrenib kenara tüpürdüyün
tüpürçeyin de.
Menim qan qurupum
o qaçanın qan qurupundan deyil
Lekesini yağış yuya bilmesin.

Bir gün
her şeyi unudaçaq bu şeher sakinleri.
Meni yadında saxla
Gelincik dükanları.
Binaların berelib baxan pencereleri.
Açılıb örtülen ev qapıları.
Birde sen,
havada yellenen qadın eli.