17 Ağustos 1999 depremi Şiiri - Turgay Ata

Anlatmak ne mümkün hüznü o an ki
Yangın söndü lakin külü ağlattı
Ağlayan sadece biz miydik sanki
İç çeken şeyda bülbülü ağlatti...

Bir devrin hatası yerle bir etti
Ocaklardan hicran, ağıtlar tüttü
Nice canlar bir bir ayrıldı gitti
Goncayken kavrulan gülü ağlattı...

Parça parça etti salladı durdu
Bir o yana bir bu yana savurdu
Anneler, babalar göğsüne vurdu
Yaprağı, çiçeği, dalı ağlattı...

Gecenin ortası saatin üçü
Deprem var dediler, yoldurdu saçı
Kim alır üstüne asırlık suçu
Figanlar yükseldi dili ağlattı...

Nasıl bir acıydı, nasıl bir hüzün
Biri bin parçaydı feryadın sözün
Yaktığı, yıktığı ateşin közün
Tutmayan kanadı, kolu ağlattı...

Ağlamak başkadir ders almak başka
Keşkeler faydasız, hep deriz keşke
İnsan güvendeyse yönelir aşka
Vuslat sayıklayan yolu ağlattı.

25.08.2022