Putsun sen Şiiri - Ahmet Acar 2

ah ben ah sen

ah bana
gelmeyecek olan sevgime

ah sana
gelmeyecek olan hiddetine

ah yakılan satırlara
gelmeyecek olan sarılmalara

ah unutulan hayallere
gelmeyecek olan saadetlere

ah unutulan sevgilere
gelmeyecek olan sevişmelere

şimdi hepsi ancak bir tahayyül
şimdi sen ancak bir hülya
ben ise ancak bir heyüla

geceler ilerliyor
ilerliyor durmadan
sen aynı yerindesin
fotoğrafın oynamıyor

karşında konuşuyor
seviniyor
ağlıyor
medet umuyorum

fakat sen duruyorsun
putsun sen bir put
korkunç bir put
helvadan da değilsin
yiyemiyorum seni

putların en büyüğüsün
çık artık kafamdan çık
sök kalbimi çık git
çık git buradan artık
nefret ediyorum kendimden

haksız değilim ben ama
çıkmıyor o camın aralığından
süzülen rabbin ışığının
gözlerine vuran yansıması

o yansımalar kahrolsun
unutturmuyor bana seni
rab! bilerek mi yapıyorsun
acı çekmemi mi sınıyorsun
yoksa sabrımı mı

ne isteniyor benden bilmiyorum
bilmiyorum işte
elime baltayı alıp yıkmam mı lazım seni?

denemedim mi sanki önceden
yıkmadım mı
fakat gene de
gecenin bir yarısı dönüyorum
dolaşıyorum
dolaşıyorum
ve
dizinin dibinde ağlamaya tutuluyorum

mahlukatı beşer anlamaza bu sözleri
gecenin bir yarısında
yazarken ahireti ve bu dünyanın anlamını
duraksamaz onlar

fotoğrafını açıp hiç ağlamamışlar ki
o daldan bu dala sürünen hayatlarında
bir kerecik olsun
benim yarim gibi
bir kuş bile sevemezler.