Pusu Şiiri - Zeynep Beşen

Sana kor oldum
Sana tutuldum
Sana yanginlardan kaçar oldum
Bir son bahar sonunda
Ellerine vuruldum
Yüzümde varlığının gurbeti
Içimde yaprak yaprak yara açtı
Sevindim durdum
Durdum dagildim
Göklere ağladım
Toprağa sevindim
Bu beyaz kefene ellerin diye sarildim
İcimde ne varsa
Şimdi sana koşuyor
Ne ben tuta bilirim
Ne de engel olmak isterim
Kaç ķ urtar ne kendini
Gözlerim de buý üyen yangınlar var!
Sana kiyamadigim yerlerim hep viran
Sana sakladigim yerler ayan
Sus artık ruhumda ki bela!
Bu koyu geceler hep sana açar
Bakma şimdi
Şimdi hiç bakma
Ne ben benim
Ne icimdeki ferler engin
Kasıp kavurdugum bu ateşle
Yüreğini izlemekteyim
Pusuya yatirdim aglarimi
Cigerlerine okladim düşlerimi
Ellerinden acılar devşirmekteyim.
Sana bakarken yüzümde peydah olan sevinçler!
Kim bilir kaç asır sonra bana döner.
Iklimlerimi heyezan eyleyen yüreğine
Ve Bin bir rengimi kana bulayan gevezeligine
Ne git diye bilirim
Ne gel!
Sadece duy diye bilirim
Sadece duy.
Bu kopan bahar degil!
Bu kopan hile degil!
Bu kopan kıyamet değil
Bu kopan benim canimdir usul usul sana koşar...