Pusu Şiiri - Necat Necdet Demircan

“Açık sanılsa da sükût ile kapatılan kapılar, bir daha asla çınlamayacak o şıpsevdi kulaklar…”

Gidenin de, kalanın da
Ruhunun orta yerine bir 'keşke' çöreklenir
Katıla, hıçkıra üzülen
Görmezden gelse de gittiğini düşünen,
Ardında bıraktığı güzelliklerdir
Gizli saklı, kuytu köşelerde gözlerinden süzülen...

Üşüyen, karanlık yüreğinde saman yakıp,
Alevini güneş zannetme,
Hüznüne yaren olan omza iyi bak, incitme
Kırma ki farkında olmadan o narin basamağı
Ruhunun bahçelerinde yeşeren sevgi
İtina ile büyütebilsin seni,
Tutabilesin
Irak da olsa yıldızlarının gülümsemesini…

Gün geceye karışıp,
Kar ruhumun yollarını tıkadığında,
Buruşturup attığın sevgi iner sokağa
Ve sen adını ‘Sevdiğim’ koyduğum insan,
Utanmadan pusu kurarsın
Zaten hüzünden helak olmuş sevdama…

“Pus’un pusu kurduğu gecelerde nöbet tutamam gayrı, hele ki ‘pus’ SEN isen…”