Puslu Gecelerin İzinde

Gökyüzü, karanlık bir deniz gibi sarmaladı ruhumu,
Yıldızlar, gözyaşlarıyla yoğrulmuş bir hikâye anlatır gibi,
Birbirine yaslanmış, kaybolmuş hayallerle dolu,
Sonsuz bir sessizlikte yankılanıyor içimdeki çığlıklar.

Ay, sarkıtılmış bir gözyaşı gibi asılı,
Düşlerimde bir işkence, gecenin sessiz çığlığı,
Zaman, ağır adımlarla ilerlerken,
Sırtımda bir yürek ağırlığı, içimdeki hüzün.

Duvardaki gölgeler, solgun hatıralar gibi,
Karanlıkta gizlenen sırlar,
Dışarıda rüzgâr, bir yılan misali sürünüyor,
Ben, kırılmaya mahkûm bir ağaç dalı gibi,
Hayatın fırtınasında çırpınarak savruluyorum.

Her köşe karanlık, yas tutan bir ruh gibi,
Çocukların gözlerinde kaygı ve korku,
Ya sevdiklerim, nereye gitmiş bu gecede?
Bir kıyamet, bir dehşet,
Günahlarım ve sevaplarım,
Kollarında karşılaşmayı bekliyor.

Saatler geçiyor, kalbimde bir kurşun gibi ağır,
Çığlıklar, sokaklarda yankılanıyor,
Bir kıyamet ki! Her köşede, her adımda,
Zaman ve mekân, tutsaklığını hissettiriyor.

Gökyüzü, derin bir uykuda kaybolmuş,
Hayallerim, masallar gibi savruluyor,
Kalbimde açan yaralar,
Karanlıkta güneş arayan umutsuz çiçekler gibi,
Bir bir solarken, acılarımın rüzgârında.

Karanlığın gölgesi, bir kamçı gibi,
Yaralarımı açıyor, kanatıyor her an,
Ve ben, bu karanlık gecede yalnız,
Kaybolmuş ruhumla hayalleri izliyorum.

Ne zaman uyanacağım bu rüyadan?
Ay, geceme ışık olmuyor,
Karanlıkta saklı kalan bir sır gibi,
Hayat, bana kamçılıyor yaralarımı.

Neden? Neden bu karanlık?
Düşlerin içinde kaybolmuş bir ben,
Hayatın acımasız gerçekleriyle
Yüzleşmeye cesaret edemeyen bir yürek,
Bir çığlıkta kaybolmuş,
Sevdiklerim, nereye gitmiş?
Ve ay, geceme düşlem olmuş ama,
Hüzünlerime ışık olmuyor, neden?