Puslanmış Ruhlar Şiiri - Ahmet Fatih Çakmak

Göğüs kafesim firar etti bedenimden
Her gün birer birer terk edenlerden
Yalnızca birisiydi
Ardına bakmadan çekip gidenlerden

Şu korkunç yollar bile dönüp bakmazdı
Şu yıldızlar bile yeryüzündeki yalnızlara bakmazdı
Ey insanoğlu dön bir bak şu yalnızlara
Sende yalnız kalacaksın bir gün
Anlasana yalnızlığı
Dönüp bak yalnızlıktan kanı donmuş,
Gözyaşları bile birer birer terk etmiş,
Nefes almayı unuttuğundan bir köşe başında cansız bedeni bulunmuş
şu yalnızlara bir bak
Kederden puslanmış ruhlara

Ölümden büyüktür ya yalnızlık
Ölüm daha katlanılır bir sevinçtir
Kavuşmaktır bir kere
Kavuşmanın anlamını unutmuş insanlara denir yalnız diye
Karanlığın her detayını ezbere bilenlere denir
yalnız diye
Ölüm de karanlığa kavuşmaktır
Kavuşma ümidiyle yaşamayan herkes
Toprağa kavuşma ümidiyle kalkar
Buz gibi yatağından, kaldırımlarından
Tüm bunların sebebi tercih etmediğin bir vazgeçişten
Zorba bir yalnızlıktan
İliklerine kadar doldurmuş bir umutsuzluktandır