Püryan Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

Püryan

Şiirden fışkırmış iki berceste dize gözlerin
bahar gibi kan oynatan yerin
sesimi filizlendirenim...
Dünyayı önce dar sonra genişleten ferin
ömrümü ecel gibi kesen gerçeğim
el ayak çekilir gibi tenhalayan kederim...
yüreğimi kuş gibi kafesleyen tedirginliğim
ıslığım düşüyor sokağa, kilitleniyor dudağım...
türküm üşüyor, yıkılmış ülke yüreğimde
bir karış toprağım yok artık gözlerinde...
göğsün kapısının aralığından bakamıyorum kalbine...
Ne eksik ne bir fazladır suyun aklındaki
külün içindeki ateş hala harlanan nar
karadut gövdem salla beni der yalvar yakar...
güneş nar toplamayı bıraktı havada bahar...
Dallarına can suyu taşıyan nisanda kiraz
ellerim o kirazda gözlerini açan yaprak
Önce zehrimizi dökünmüşüz dilimizden üryan
sonra dilimizi soyunmuşuz sözcüklerden püryan
en sonu içini boşaltmışız dilimizin viran
yeniden doğmak için öldürdük bizi inan...