Pür Neş'e Yahut Hâzan Şiiri - Emin Baydil

Bende hüzün,
Sizde neş'e var dostlar.
Vur patlasın! .. Çal oynasın! ..
Kahkahalar sarsın beni.
Ben değirmen taşıyım; bana gülmek, zor dostlar...
Öyle ya,
Öğüttüğüm zamandır, un gibi azar azar,
Bu kanunu muhakkak, bozarsa Allah bozar...

Galiba, çiçeklerle bezenmişti her taraf,
Gökler açık saçıktı ve,
Kuş tüyünden de hafif, hem de serin bir rüzgâr,
Okşuyordu dalları...

Yaprakları sessizce iniyordu sulara
Ağaçlardı ağlayan, yara içinde yara...
Bulunur mu bir daha, aynı libâsta o can? ! ..
Sen git de 'ahhh' çekeni, nerde ararsan ara! ..

Peki, ya şu sâzende, ağustos böcekleri!
Bir baksana, tır tır tır...
Her gece mi her gece, sâhi neler anlatır? ..
Sanki şiire satır, uzatır da uzatır...
Her halde şu nâzire, benim için: Dinle, bak!
Dediği esas olan, yaşamaktır yaşamak...

Bambaşkadır bozkırın her gecesi, her anı
Sen de eğlen, sen de coş! Şimdi gülmek zamanı.
...ve sonra,
Sevgiye, aşka müptelâ
Herşey ağlar, yalnız ağlar evvelâ.
Dedirir gözyaşlarım, git biraz da yan, tutuş!
Aşkın önünde mâtem, mukaddestir meselâ...

Hayat bu, devr-i dâim...Bir tarafta hâzan var
Diğer yanda pür neş'e, sâzendeler, şankılar...
............................
İşte, gece böyleydi...
Nice yıldız usulca, belki meçhulden gelip,
Parlak, ıssız yollarda, kayıp kayıp gittiler...