Pupa Yelken Şiiri - Mehmet Cüryani

İmanınız kurtulsun, kurtulsun imanınız,
Ahir zaman mevsimi, çöl gibi üç beş asır.
Cennete gidilmiyor bilirsiniz imansız,
İmandan vücut bulur cennet, huri ve kasır.

İman bir çekirdektir, çatlayıp filizlenir,
Ondan biter ebedi huzur ve bahtiyarlık.
Sonra sana döner de gılmanlar zülâl verir,
Gönderdiğini bulur, orada her bir varlık.

Sanki alın teriyle kazanılan bir belde,
Ama iman temelde, toprakta tohum gibi.
Ne verirsen elinle, bulduğun odur elde,
Yakutsa yakut gibi, çöl ise bir kum gibi.

Evet biz örgüleriz, cennetimizi bizler,
Bir damla gözyaşını atarız ummanlara.
Çiçeklenir esrarlı, bizim olur denizler,
Uzanırız orada fildişi kumsallara.

Özet: Son liman iman, sığın o sığınağa,
Gemini parçalatma, fırtınalar dehşetli.
Pupa yelken ilerle, yanaş o sonsuz bağa,
Oranın üzümleri dünyakinden şerbetli.

Elbet Allah’ın lütfu bu ebedi cennetler,
Ama imana bağlı bu lütuf ve ihsan da.
Orada aşk odaklı, nağmeler ve nefesler,
İman, ihlas kevseri tek gıda o cihanda.