Pukina Şiiri - Yalçın Yaman

gözlerine okyanuslar ektiğim gecelerde
sözcüklerin sızladığıdır dilimden düşen Pukina
şehrin nefretini emziren bacalardan
simsiyah dumanlar yükselmektedir
gece kursağıma çöküvermektedir
gece değil bu zaten
tekinsiz bir karanlık
her karanlık yolun sapağında
yorgun kaldırım taşları
seni işaret eder
fakat muhitinden geçemeyişimin kızgınlığı
muhtevası senli türkülerle
dilimden ciğerlerime iner
tenhasında kendimi paralarım
bakmadığın yerlerin
baktığın yerlerde olmaktan
yorgun düşerim
attığın her adımda
her şeyi olmayacağına vardırıyorsun
her şeyi olduracak bir tanrın yok mu Pukina
ne kadar çok beklesem
o kadar çok gelmeyecek gibisin
yoruluyorum Pukina
saçlarını ıslatan yağmurlarla
tenine dokunan rüzgarlarla
yanından geçen insanlarla
kavgaya mecalim yok
vakur bir hüzünle sırdaş olup
uzaklarda Allah'ı arıyorum
çıkıp gelmelisin yüzyıllık mesafelerden
en doğurgan yanınla
bir hayat yeşertmelisin rahminden
kalbi olan bir hayat
bir çiçekçik,bir Pukina...
yüzün diyorum Pukina
kadim bir alfabenin
ilk harfi gibi yüzün
imlası bozuk bir ilkokul şiiri gibi yüzün
sıcak,doyurucu
en şefkatli sesinle hazırlamalısın beni güne Pukina
dışarısı çok yorucu.

Şubat 2020
İstanbul