Psikopatın Günlüğünden: Veda

Esen rüzgar değil,
Üşüyen sadece ben miyim..?
Ellerinin yokluğunda
Kafam bozuk sensizliğe
Ve isyanım zamana..

Ağırdan yok oluyorum belki,
Gözlerim doluyor
Uyku daha da ağırlaşıyor..

Şimdi kapanıverecek gözlerim
Seni görecek, kuvvetle muhtemel..
Gözlerim gözlerinde belirecek,
Isıtacaksın nefes alışınla ruhumu..

Çığlıkların şiddeti daha da artmakta
Korku veriyor bakışlarım’a
Benim olamamam sorun..
Korkmuyor kimse benden benim kadar
Ve kafamdaki şey daha da büyüyor..

Ölüm zamanın geldi dostum..
Varlığın beni onurlandırdı,
Mümkün olmadığı kadar..

Ve şimdi veda vakti
Senin cümlelerine seninle..
Al götür hadi onları,
Sahip olamadım hiçbir zaman senin kadar..

Sevdim kadınları
Sevdiğim kadınlar kadar,
Hak etmedikleri kadar..
Sen anlat bana gerçekleri,
Kal biraz daha…