Psikomanyak Şiiri - Mehmet Hanifi İmrak

Beklenmedik, kocaman şeffaf bir yumruk gibi ayrılığı resmileştirdi, şu saldırgan statü.

Bağnazca bir bağ bu! Kattiyetle sıkı bir düğüm; kanıma karışan zehir; o burnumu kıran yumruk, soğukkanlı ve agresif!

O, o orospu çocuğu sadist!

Barutsuz bir kibrit kibridir parmak uçlarımdaki ateş.
O ateş ki, yakar; imzamla süsler intihar notlarını.
O ateş ki, bekçisidir asırlardır kâbir azabımın.

Yaka paça giyotine götürülen bir yaşanmışlığım..
Ellerim kan kurusu!
Ateşe ateş eden bir psikomanyağım; prosedür gereği nefes almaya devam ediyorum.

Alaycı dudak kıvırmalarının, centilmenlik dışı faullerin ve iç çektiren anıların bilfiil başaktörüyüm.
En büyük yalanlarla yüzleştim, azılı bir günahkâr, raporlu bir yüzsüzüm.

Gelişigüzel bir kroşe ile nakavt oldum, terk edildim.
Yıkılan bir uygarlık, yakılan bir picasso tablosu ve üç noktayla biten şiirlerle sonsuzluğun sonuna yerleştim.

Artık ateşin ev sahibiyim... Bir gün tüm insanlığı konuk edeceğim.