Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
'Bu şiirinde insanın psikolojik aşklarını dile getirerek güzel bir eser ortaya çıkarmışsın Metinim... Çok güzel dizeler ve akıçı bir şiir.. Kutluyorum...
Farklı biçimlerde ve değişik içerikli şiirlerde de çok başarılısın sevgili Metin..
Kelimelerle ve mısra kurgusuyla çok ustaca oynuyorsun..okuduğumda uyum zorluğu yaşamıyorum farklılıklarına...
tebrikler
sevgi ve saygıyla
hasan basri kale
aşk aldattı aklımı kalbime kondu:)
çok güzeldi tebrik ederim
siiri asmis artik isin dalgasinda bir sair... askin kitabini kim yazdi deseler, Metin abim yazdi derim... hem de binbir cesidini... tebrikler...
Helallll be,
Psikolojim bozuldu....
Vuruldum,
İçim dağlandı.....
Yerde bir beden,
Gözlerim onda kaldı……..
Yüreğim ona atardı,
……………Vefalar yandı, tetikteki, O YÂR dı …………!
Finali gibi,şiirin tamamı ilginç ve zekice...Yürekten tebrikler Metin Dost..Saygılar..
Başka ne kaldı dostum..Sıra hangisinde. :))
gönlüne ,yüreğine sağlık..sevgilerimle
* * Psikolojik aşk.....!
Göz duyum,
Beyinde farklı bir algı,
Etkiye tepkiydi,
Kalpteki yangı……!
Sendin davranış adı,
Organizmada hümanist yaklaşım…..
Bilişsel yaklaşım geride kaldı,
Biyolojik yaklaşım aynı safta,
Olgu mantığı bağladı….!
Ve, aşk bacayı sardı……!
Hislerdi dürtü,
Duygulardı güdü,
Aşk bir ihtiyaç,
Doyum olsa bile;
Yine çalışır bu kısır döngü...
Çünkü organizma,
Aşka kalbini sürdü……..!
Duyular ona büründü,
Vız geliyor artık
Toplumsal güdü…..
Aşk öğreniyorum….!
Aşka beleniyorum…!
Merhaba hayat,
Yüzüm güldü……!
Seviyorum her şeyi,
Üzerimde güneşler,
Önümde sevda yürüdü…..!
Varlığın adeta bir kanat,
Uçuyorum sanki,
Her şey yeniden anlam kazandı…..
Bir gittin;
Bilinç sağıldı…..
Gönül aklı çaldı,
Belleğimde aşk kaldı…..
Psikolojim dağıldı…….!
Ruhum yok artık;
Zeka ve kişilik kalmadı….!
Direnç bitti,
Tükenmeler başladı…..!
Yeteer …!
….Aşk…..! ! !
Her yanı stres sardı,
Ruhum daraldı,
İmgeler dağıldı,
Depresyonlar başladı…….! ! !
Çatışmalar çıktı;
Üzerime kurşunlar yağdı…..
Vuruldum,
İçim dağlandı.....
Yerde bir beden,
Gözlerim onda kaldı……..
Yüreğim ona atardı,
……………Vefalar yandı, tetikteki, O YÂR dı …………!
Metin Yıldırım
____________
Epeydir bunu yapmıyordum...
ALKIŞLIYORUM..!
A. ÖĞDÜM
Adaşım yüreğinin duygu seline ve kaleminin harika ritmine hayran kalmamak mümkün mü ?....
Hepsini okudukta bir de Psikolojik olanını okuduk...vallahi merakım başka var mı? yani sırada hangi aşk...var?.....
Şiir baştan ayağa şairin profesyonelliğini haykırıyor...ben çok dersler aldım...teşekkürler adaşım...
Sevgi ve muhabbetlerimle
Teşekkürler bu güzel şiir için. Gönlüne,diline,eline sağlık dostum.. Selamlar,sevgiler
Bu şiir ile ilgili 18 tane yorum bulunmakta