Provokatör Şiiri - Necmi Dayan

bazen aklım almaz bir oyunun içinde oynanan taraf olduğumu duyumsuyorum.
bilemezsiniz içimdeki sancıyı acıyı ve öfkeyi.

İnsan keskin bir balta olsaydım keşke der mi?
bir sürü işe yarar. boyun kırar başı enseden ayırır kışlık odunları sonbahar geçmeden hazırlar istifler neden öfke hallaç pamuğu gibi yumuşasın gece güne dönerken başını yastığa koysun mis gibi karabasansız bir uyku uyusun
insanların rayakarlığını düşünmeden neşeyle ayağa kalksın...

oyun. neden oyun oynar insanlar. bilinmez kimden kimlerden cesaret alırlar bu ülke de
kime kimlere güvenip de dayarlar sırtlarını?

o kadar çok yalnızım ki bu duygum gün geçtikçe ağırlaşmaya başladı. İnsansız kaldım ben insansız büyüdüm yabani bir domuzun bakışlarına boşuna benzemedi gözlerimin bakışları.

sense sokağın solundan döndün gittin.
arkandan yüzlerce sararan yaprak savruldu
görmedin.

Keskinleştirilmiş balta körleşti.
Eylemsiz kalmayı yeyledim.
Çok yaşamak için değildi.
Başka konular içindi
ve ben de neden niçin sebep anlamlarının anlamları kalmadı.

Eylemsizlikte protestodur aslında
önce ölürsün
sonra doğarsın