PROTEZ ÇOCUKLUĞUM Şiiri - Rafi Amor Fati

Yanaklarımda az gezdirmedim çocukluğumu,
Çalınmadan çocukluğuma çalıntılar,
Bir fanusta sergilendiğini hatırlıyorum,
Ahlak kuralları mıydı neydi hatırlayamıyorum,
Yoksa helak kuralları mıydı?
Galiba… Galiba hayat kuralları ya da savaş kurallarıydı,
Çok utanmıştım kurallara bulanınca çocukluğum,
Utancımdan kusmuk yediriyordum ruhlarıma,

Dişlerim fanus camını çatlatınca,
Yolunacak utangaçlık bulmuştum korkuluklara,
Dişlenecek hiçbir şey kalmayınca,
Protez dişlerle çiğnemiştim varlığımı,
Çünkü varlığım protez duygulardan,

İşte o gün anlamıştım her şeyin bir sonu olduğunu,
Sonsuzluk bir sonu çağrıştırıyordu,
Çünkü duymuştum bir yerlerden, sonsuzluğun sondan türediğini,
Ölüm ise bir başlangıcı,
Oysa ben hep kucaklamışımdır başlangıçları,
Her başlangıçta topuz yapardım duygularımı,

Hep tanrıya sormuşumdur, hep sormuşumdur,
Duyguları bu denli toplayan tokanın adı ne,
Gülmüştür her defasında, ilahi aşk demişti,
Anlamamıştım o zamanlar,
Çocukluğumun dibinde patlayan bombalardan,
Tanrının sopası değince tenime,
Çekiç darbeleri inerdi putlaşan kırıntılarıma,
Tanrı kavrayamadığım kırıntıları serpiyordu avuçlarıma,
Avuçlarım tanrının zulmünün doruklarında,

Terletmiyordum artık avuçlarımı,
Kokutturmuyordum artık koltukaltlarımı,
Kırılacak hiçbir kemiğim kalmayınca,
Oda yetmezmiş gibi, elma kokusu alıyordum,
Tanrının cennet vadettiği kırıntılarımdan,

Bir beton yığınından,
Herkül’ü mağlup eden bir ağırlıktan,
Tanrıları soluksuz bırakacak rutubetli korkaklıktan,
Bedenim haşyet soluyarak dikiliyordu parmak uçlarıma,

Tanrının kıskançlığı çağırıyordu ruhumu,
Ruhum dokunuyordu ölümün yeşillenen uçlarına,
Oysa ben hep kucaklamışımdır başlangıçları,
Tanrı savaşının kimyasal yanıltılarıyla,
Yığılmasaydı çocukluğumun sesi,

Savaşın çocukluğu diyordum çocukluğuma,
Çünkü hiçbir zaman,
Çocukluğum, çocukluğum olmamıştı.