Protest Şiiri - Ziya Metin Karatekin

Bir süre aynada düşündükten sonra
Sözcüklerin rüzgarına bıraktım kendimi

Zaman derin yarıklar açarak
Her gün yeniden yaratmakta ölümü

Suları içmeye eğiliyorum
Soyunuk iskeletler karşılıyor beni
Koşup giysilerime bürünüyorum

En rahat ifademle süslüyorum yüzümü
Olmuyor
Üşüyen yerlerimin resminden
Kaçamıyorum
Mutlu günlerimden kalma giysilerim içinde
/
Çocuklar resimli sırt çantalarıyla okula gidiyorlar
Annelerinden vuran öpücük aydınlığı yanaklarında
Trampet çalarken onlar
Bilmiyorlar
Kötü sarmalını çiziyor zaman

Büyümek adına baştan çıkarılıyorlar.
/
Koş içimdeki arsız güneş
Al gördüğün bütün resimleri
İstemiyorum zamana ait
Ne renk, ne biçim
Onu yansıtan hiçbir şeyi
Bir düşü birlikte göreceğim
Yalnızlık adlı dağın dışında

Ey karnından konuşabilen sen
İçimi aydınlat yeter.