Promete Şiiri - Kaan Karadağ

Şeytan fısıldarsa;
ateşini yeniden yakar promete,
götürür en olmadık yerlere,
ayağa kalkar ölüler,
cümbüş yeri olur gömütlükler.
şarkılar bittikçe yeniden söylenir,
bıkmaz yerinden kök salmış ağaç.
sen yazarken,aklın bulaşır,
sen konuşurken, aklın karışır,
gün bulanır,geceye döner,
sen hala oradasındır.
zamirleri unutursun,yüklemsiz kalır tümceler,
deli olmak istersin,senden delisinin üzerinde,
geç kalmış yalanların bedelinden bıkmışsındır.
bir sevdanın ağırlığınca çökersin,
yasamanın güzelliğince, güzelliğini farkedersin.
sana yazılan her satırın,
sana yazan tarafından ilahi olduğunu farkedersin,
üşürsün,
şımarırsın,
siığınırsın o meçhulün koynuna.
belki bunu da hak etmedim dersin,
şekillendikçe yüreğin bir şairin avuçlarında,
gitgide ona dönersin,
saçlarını verirsin önce,
yüreğini,
ruhunu.
bedeninin en heykelini,
en canlısını..
kopa kopa gidersin,
deli olur gidersin,
aşık olur gidersin...
o sirada benimde ellerim delirmistir
cosarak yazar,
çılgınca yazar,
durmamacasına.
yazının sonuna dogru bir an evvel gitmek ister
sanki yakaliyacakmiscasina...