Promete Şiiri - Veysi Bora

Ateşi çalıp insanlara sunan promete
elbet biliyordu başına gelecekleri.
Zeus un hışmı büyüktü.
Bunu biliyordu.
Buna rağmen insanlara ateşi götürdü.
Alın dedi insanlara,
alın ve karanlıktan kurtulun.
Sizler ki karanlıkta önünüzü bile göremezsiniz
ve çaresizsiniz
Alın dedi ey insanlar alın ateşi
ve bırakın çiğ yemeyi yemeği.
Alın dedi ey insanlar alın
Sizler ki karanlıkta kararmış beyinlere sahipsiniz
ve aydınlanın.
Aydınlandıkça aydınlatın insanlar
Sizler ki ademsiniz
yani unutan unutkanlar,
alın ve aydınlanın.
Promete mutluydu elbet,
elinde ateş ile inerken olimpos tan
Yasak olan ateşi
en yasak varlığa taşıyordu
yani insana
Susamıştı çalarken
içmek istiyordu pınarlardan buz gibi su kana kana
ve vardı insanlara
uzattı ateşi echel u cuhelaya
cahillerin cahili aldı ateşi
ve şaşırdı, sevindi,
mutluluktan ne yapacağını bilemedi aldı ateşi.
yemek yaptı, ısındı, aydınlandı
sonra yapmaması gerekenleri yaptı,
yaktı yıktı parçaladı.
önce ormanları, sonra çevresini ve en son kendini
karşısındakini,
binyılda yerleşemeyeceği kalbi gönülleri
yaktı yıktı parçladı, kırdı.
unuttu prometeyi,
prometenin çektiği acıları.
oysa onun elinde öğrenmiştiler güzel şeyleri.
ateşi promete vermişti
onun sayesinde öğrenmiştiler
yanlarındakinin bir yüzü olduğunu,
gönlü kalbi olduğunu,
güzeli çirkini.
onun sayesinde öğrenmiştiler sevmeyi...
sevilmeyi...
unutmayı kimden öğrenmiştiler peki
Onlar ademdiler
yani unutan unutkanlar.
promete kaçamadı daha fazla Zeus tan
yakaladı onu zeus
ve bağladı bir dağa kalın zincirlerle
Bir kartal yolladı her gün
prometenin göğsünü yesin diye
ve her gün parçaladı dev kartal
insana ateş taşıyanın göğsünü
akşam olunca yuvasına uçtu,
uçtu ki sabaha kadar
tekrar göğsü iyileşsin prometenin
ki ertesi sabah tekrar gelip
parçalasın o göğsü.
promete zincirlere bağlı
yaşıyor halen bu acıyı
ve halen istiyor soğuk pınarlardan
su içmeyi kana kana
Kalbi kırılmıştı prometenin
ve biliyordu ki kalp kıranın kırılırdı
bir gün elbet kalbi.