Prizat Şiiri - Yaşar Püllü

Yaşar Püllü
120

ŞİİR


1

TAKİPÇİ

Prizat

Dağlarda tutuşan ateşti Prizat
yalnızlığın tortusuna sönmüştü
ömrünü törpülemiş
uğruna kaçtığı adam
döllenip terk edilmişti
binlerden birdi
Anadolu nun kara yazgılı kadınlarından.
Teni kan
canı yalnız
ses yavan.
Babasından biliyordu Prizat
kocası olacak adam
yabancısı değildi
karın boşluğuna dolan
acı mıydı, korku mu bilmiyordu
ama gebeydi.
Bir dal mı düşecekti bahardan
el değmemiş tomurcuk mu
Cihan doğduğu zaman.
Nemli duvarların içinde
romatizmal hastalıklara inat
yaşadı Cihan
sokaklarda kaybolmadan.
Şakağına dayanmıştı hayat
pusatlanıp bir akşam
kaçsa kurtulacaktı soğuk kapılardan.
Katır yüküyle üşüdü elleri
hayat mecburi isyan.
Yeşile sevdalıydı
ekmeği acıyla yıkanan.
Ama olsun
liseye kadar okudu Cihan.
Bir ırmakta boğmak istiyordu yalnızlığını
çoğul ve konuşkan.
Kaçacaktı şimdi, mülteciydi
daha yeni çıkmıştı tren garından
ne güzeldi Tibet
dağlar tepeler ne güzel görünüyordu camdan.
Çok çalıştı Cihan
daha çok
biraz daha çok
azığı anasının sesiydi
sarp dağlardan yankılanan.
Kurtaracaktı anasını çamurdan
çalıştı
daha çok
biraz daha çok.
Prometusu biliyordu
ateş çalmıştı tanrılardan
döndü Cihan
alacaktı anasını
kesindi
dediler öldü seni doğuran

Yaşar Püllü
Kayıt Tarihi : 29.4.2008 11:33:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.
  • Sultan Arı
    Sultan Arı

    tüm prizatların anısına...

    Cevap Yaz
  • Hakkı Kaya
    Hakkı Kaya

    çamurdan feragat ediyorum, toz duman içinde...
    yaşıyor muyum?
    aktığı yeri bilmez su ki yatağını bulsun...
    tebrik ederim,

    Cevap Yaz

TÜM YORUMLAR (2)

Yaşar Püllü