Duvarı yanaşıp küçülen odam;
Ruhumu presle her an sıkıyor.
Ordan alçalarak çöküveren dam,
Sevdamı dar bir kümese tıkıyor.
Ey mavi gökyüzü küçülen dünya!
Ruhumu ezemez ağır yüklerin.
Eğer son bulursa bu acı rüya!
Bil ki bayramıdır kötülüklerin…
Doktor doktor dolaşan ey sefil insan!
Buldun mu ruhunun derdine ilaç?
Ruhun teneşirde çekiyorken can,
Ya sevdanla gömül ya da göğe kaç…
Âşık olan ruha hüzün yaraşır.
Hüzünle devinir aşk denen deniz.
Söküver kalbini çırpınsın pır pır;
Sudan çıkan balık gibi nefessiz.
Temmuz 1998
ALACA
Kayıt Tarihi : 23.8.2009 11:46:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!