Prenses Şiiri - Seyfettin Karakuş

Herkesin bir eli tutmaya ihtiyacı var
Sende benim elimi tut prenses
Bende korkuyorum seni kaybetmekten
Ellerini uzat ve bak bana
Tut ellerimi
Sen yanımda iken bütün keşkelerimi unutuyorum
Geçmişimizi unutuyorum
Sürekli en mutlu olduğumuz anılara gidiyorum
İlk sana baktığım güne
İlk utandığım güne
İlk konuştuğumuz güne
İlk hediyeni verdiğim güne
İlk sahilde birlikte gezdiğimiz günü
Beni sürekli ayakta tutan sevgini

Saatlerin durmasını,  kurallar yıkılmasını
Seninle gezmeyi,  yorulmamayı
Günün bitmemesini
Karanlıkların gecikmesini
Güneşin batmayı unutmasını
Bir günün bir ömür sürmesini
Seninle olmayı
Aynı yastıkta yaşlanmayı
İlk göz ağrımıza burada bakmayı
Ailemizin büyümesini
Anne geç kalıyoruz, baba benimle gel diyen küçük beden ile övünmeyi
Senin saçlarına aklar düşmesini
Benim de yüzümde çizgilerin oluşmasını
Sana nine,  bana da dede diye bağırmalarını
Ellerimizi öpmeleri
Aynı mekanda el ele ölüme kavuşmayı
Yan yana aynı mezar da yatmayı
Aynı cennetlere girmeyi
İnan o kadar çok istiyorum ki...