Prens Ve Prenses Şiiri - Zagros Cetinkaya

öyle karanlık seni sevmek
siyahın griye çalındığı ton
günahkâr acılar
sahtekâr sevmeler

sığmıyorum artık bu kentlere
dünya dar geliyor hayallerime
kendime büyüdüm artık!
seni sevmek için hiç bir neden yokkene
öyle seviyorum seni işte…
sorma neden, öyle işte!
yargısız, sorgusuz – sualsiz
senden habersiz ajitasyon parçalıyorum…

sen gittin, geride bir tek ben kaldım…
öylece gittin
gitme dahi diyemedim
arkana bakmadın, bakmadın işte…
yolculuğunda söyleyecek bir kaç sözüm olur muydu, bilmiyorum, sözcüklerin beş parasız olduğu, gözlerimin kekeme, çığlığımın belleğimi yırttığı zamandı. siyaha çalındı tüm tonlar!

sana gitmek, bana ise seni seyretmek kalmıştı
yüzümde yüzünü
ağzımda dişlerini unuttuğunu dahi söylemeden
öylece gittin, gittin işte!
yolluğumda acılar kalmıştı!

diş fırcan kalmış diş fircamın yanında
öptüm
kokladım
seni aradım
aynada gördüm gülümseyişini
ağladım… ağladım işte!

herkese seni sordum
aynalara, elbiselerime, tenime, dudaklarma!
sana parçalanan tüm belleğime!
susmaktan, kalbimi avutmaktan başka
hiç bir çarem kalmadığını söylüyor herşey
ama... ama özlüyor sevgili
özlüyor işte!

kendime telkinler uyguluyorum
unutacağım seni!
hem de öyle bir unutacağım ki
ben bile unuttuğumu unutacağım!

her aşkın sonunda söylenilen o dalkavuk cümleler
hani, masumâne aşkların oynanıldığı o trajik sahne
cücelerin, dev aynasında kendine papuçlar sipariş ettiği
pamuk prensesin herkesten gizli
cüceleri aldattığı prens bir mektup yazdı sana!

belleğimi karıncalandıran
beni bu kadar harap eden
senin gidişin değildi
zaten yoktun, gitmiştin!
sadece kiralık bir beden barındırmışım!
beni daha çok yıpratan: aldatılmış olmamdı!
gerçekten çok sevdiğimde kendime ihanet etmiş olmam!
körü, körü`ne bağlanmam
aşktan kazık üstüne kazık yemem/di/ yorgun duygularıma sebep!
nedeni mi? bilmiyorum!

gerisi mi? ...
yedi cücelerden firar eden bir cücenin günlüğünde saklı...