Premium Bir Nankörlük Hikayesi...
Evet, başlık bu. Çünkü yaşadığım şey, sıradan bir "Gitse de gam yemem" hikayesi değil. Standart bir "Vurdum duymazlık" paketine hiç mi hiç uymuyor. Ben, duygusal hayatıma özel olarak geliştirilmiş, sınırlı sayıda üretilmiş, "Limited Edition" bir nankörlükle veda ettim. Anlatayım...
Madem beni sevmiyordun... Tamam, peki, kabul, anladım, olur, hayat devam eder, dünya döner, çay soğur, simit bayatlar... Ama o zaman neden, niye, ne diye, hangi akla hizmet, hangi mantığın süzgecinden geçerek, sevmiyorum derken, öyle seviyormuş gibi, öyle "Aman of, içim parçalanıyor"muş gibi, öyle Oscar jürisini heyecanlandıracak bir iç hesaplaşma sahnesiymiş gibi bir "sevmiyorum" dedin?
Bu, bildiğimiz basit, halka açık, herkesin kullandığı bir "sevmiyorum" değildi. Bu, adeta "sevmiyorum"ların lüks, butik, el yapımı bir versiyonuydu. Öyle bir "sevmiyorum" dedin ki, sevseydin ancak bu kadar kalpten, bu kadar içten, bu kadar "acaba arka planda hüzünlü bir piyano parçası çalsa?" dedirten bir performans olurdu! Yani, sevgisizliğin de böyle hünerli, böyle sanatlı, böyle "yönetmen koltuğu bence senin"miş gibi bir hali mi olurmuş? Sevmiyorum deyip de, insan karşısında "Peki, ama neden?" sorusunu getirtmeyen bir tonlamayı nasıl buluyorsun? Bu bir yetenek!
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta