*Prematüre Şiiri - Yalçın Ergün

Normal gibi görünse de prematüre bir aşktı benimkisi.
Biraz erken, biraz zamansız ve biraz daha sancılı
Açık gibi görünse de yalnızca dekolteydi hislerim.
Ve birazcık transparandı sözlerim...
Hayalle gerçeği ayıran ince çizgiyi algılayamamam,
Yalanla doğruyu ayrı kefeye koyamamam da bu yüzdendi.
Ve çabuk bitmem, tükenmem...
Hep ama hep bu yüzden!
Kendimi öylesi akıllı sanmam, sonumun böylesi acıklı olmasına tek nedendi oysa...
Ve uyandığımda asırlık uykumdan, ağlamaklı bir çocuk gibi sebepsizdi hıçkırmam.
Diz boyu ahmaklığımla, adam boyu sevdalara yelken açmıştım çoğu zaman.
Allah’ın belası bir duygusallık aslında her şeyin başı sonu...
Yaralamamak uğruna yaralanmak, kırmamak için parça parça olmak gerekiyordu.
Ve oldum...
Tozun toprağın içinde yuvarlandım yıllar yılı.
Ne bir şey anlayabildim yılların ardından ve ne de ağlayabildim bir kere olsun
Üstelik kendimi kandırmamın semeresini de aldım kendimden...
Öküz budalası iyi niyetli bir yaratık!
Tabii ki yine ben...

Şimdi ağlamaklı bir sona açtım yelkenlerimi,
Hep olduğumdan da ketum bir hayata belki...
Doğumu erken oldu belki ama
Ölümü oldukça gecikti bu aşkın...
Artık, uzun bir yolculuğa çıkmalıyım
Yahut şimdiki yolumu biraz daha uzatmalıyım...
Kim bilir?

28.04.2003