Prekanta Şiiri - Ümmühan Yaşar

saf ve masum

siyahlar içinde bir kadın

billur yağmurun altında bekliyordu

mavi kapının önünde...

içerden gelen seslere kulak kabartarak

bahçe içinde bir ev... yeşil bahçe... yemyeşil

fıskiye şırıl şırıl akıyordu... suyun o dokunan ahenkli sesi

romalı bir heykel kadına bakıyordu

prekanta

ateş dikeni

alev alev yanıyordu

aşka koşan kadına

kadın yağmurun altında

mavi gözleri derin

mavi kapıya bakıyordu...

sessizlik...

ona git bekleme diyordu

ama o ısrarla bekliyordu

mavi kapının arkasından onu saracak kolları

ihtirası

aşkını yeniyordu...

prekanta

Aller à... belle femme

attenteDiyordu
Ateş dikeni
Onu kendine çekiyordu
Blu hava
Alev alev yanıyordu
Ah prekanta
Prekanta
Hayır
O sana ait değil diyordu
Siyahlar içinde kadın
Döndü baktı
Müteessir bakışlar
Ya öyle mi
Demekki söndü ateşi
Öyle mi diyordu
Kapısına kadar geldim
Sessizlik
Tek karşılaştığım bu
Öyle mi diyordu
Prekanta
Ateş dikeni
Hüzünlü hüzünlü
Bakıyordu
Eğer o mavi kapıdan içeri girebilseydim
Bu ev yanardı
Sen…
Siyahlar içindeki kadın
Mavi kapıdan içeri girebilseydin
ölü çıkardı
Kırmızı ve siyah
Maviyi anlamaz
haydi
Aller à... belle femme

attente

diyordu...