Prangalı Hasretin Şiiri - Onur Bozdağ

Yine aynı masa, yine aynı lamba
Ve yine aynı ben...
Değişen sen misin yoksa?
Ben kaybettim artık bütün umutları
Ben, seni götüren minibüsün kalktığı durakta
Arkandan el sallayan sapsarı bir yaprağım artık
Ama ruhum yine loş, yine soğuk
yine havasız düşünceler hücresinde
Ve kalbimde prangalar...
Bu hüzün biter birazdan
Yine seni düşünürken uyur kalırım
Kimbilir belki seni görmem bu gece rüyamda
Ve rahatça uyurum
Yine seni görürsem rüyamda
Tamamdır artık...
Yine aynı kabus, yine aynı karabasan
Yine aynı,
Bir metre uzağımdayken, ve dilimin ucundayken
Seni seviyorum cümlesi,
Kilometrelerce uzağımda olman...
Seni sevdiğimi aslında türkülerde haykırdım ben
Neyse,
Beni tanırsın sen.
Belki de tek sen tanırsın...

Ben yine aynı ben...
Allah kahretsin bütün insanları diyemiyorum
Allah kahretsin sen varsın.
Ama ben mahkumum bu mutsuzluğa
Belki de bu yüzden yaklaşamıyorum sana
Ve belki de bu yüzden söyleyemiyorum
Seni sevdiğimi...
Ve bakamıyorum o herzaman gülen gözlere
O öldüren bakışlara

Seni saçma sapan birkaç kelimeyle anlatmak,
Ne kadar mantıksızsa,
Bütün sevgi dolu sözlerde, cümlelerde
şiirlerde seni ve sana olan aşkımı görmek,
O kadar mantıklı.

Gece hep sana yazılacak artık.
ve birgün vuslatı yakalarsak,
Acısını çıkartırız bütün mutsuzlukların
Yıldızları sayarız geceleri,
Ve aşkımızı türküler anlatır o zaman
Bunlar uzak şimdilik.
Şimdilik sadece hasret yolcusuyum ben.
Emekçi'nin dediği gibi:
'Ahmed Arif hasretinden prangalar eskitmiş ya,
Beni böyle eskiten de prangalı hasretin'
Belki bitanem,
Kırarım bu prangaları birgün.
İşte o gün kuşlar mutluluğa havalanır